Never judge a book by his cover...

Deze morgen toch weer aangenaam verrast door de mensheid. Ik liep vanmorgen vrolijk fluitend naar het station, word ik opeens vanachter op mijn schouder getikt. Ik draai me natuurlijk om om te kijken wie het is, zo nieuwsgierig ben ik dan wel weer, staat er opeens een figuur achter me waar complete rusthuizen in volle paniek hun sjakosj voor zouden wegsteken omdat ze er bang van zijn. Ik moet eerlijk zeggen, mijn eerste reactie was ook, wat gaan we hier krijgen en in gedachten stond ik in volle kung-fu houding klaar om heel hard weg te lopen. Wou die vriendelijk mens gewoon effe melden dat mijne rugzak half open stond en dat ik die beter dicht zou doen om niks kwijt te geraken om dan ook vrolijk fluitend zijne weg te vervolgen. Ik moet zeggen dat ik tot in de trein nog heb zitten lachen om deze reality-check deze morgen.